Een normaal leven

Zaterdag avond.

Ik ben 29, kan dingen de ene dag wel, de andere dag heb ik zelfs hulp nodig met mijn sokken. Er zijn dagen waarop ik na een lange dag werk nog ruim een uur ga wandelen, er zijn avonden dan ik op handen en voeten de trap op moet gaan.
Er zijn veel dagen waarop ik de pijn niet laat overheersen, wanneer ik het tegen beter weten in negeer en doorga en er zijn dagen dat ik alleen maar pijn heb en niet meer weet in welke houding ik geen pijn h eb.

Ik ben verdomme 29 .... Je ziet niks aan me, tot ik mijn shirt uit trek en me omdraai naar je. Dan zie je een mooie ritssluiting van 13 cm met 18 streepjes. Het bewijs dat er echt iets was...

Maar er is nog steeds iets mis en dat maakt me bang, boos, gefrustreerd en vooral verdrietig. Zo weinig begrip voor mijn pijn en wat ik dan weer wel en dan weer niet kan. Het eeuwige ' het zit tussen je oren' en ' het doet wel pijn, maar er gaat niks stuk'. Flikker toch op... Alsof ik het fijn vindt dat ik mijn zoons niet kan optillen ... Alsof ik het fijn vindt dat ik in de winkel een jongere moet vragen die pot pindakaas van de onderste plank wil pakken, waarna ik die priemende ogen voel van jemig mens doe het zelf... Alsof ik het fijn vind dat ik mijn man moet vragen om mijn schoenen en sokken uit te doen...

Ik ben 29 ... En mijn grootste wens is een pijnloos leven .. Een normaal leven ...